Στις 21/02 στα δικαστήρια της Μυτιλήνης ήρθαμε αντιμέτωπ@ με μια υπόθεση στην οποία το θύμα πήρε τη θέση του θύτη. Η δίκη αυτή ήταν η εξέλιξη μιας υπόθεσης που ξεκίνησε πριν 2 χρόνια στις 19 Ιουνίου όταν φοιτήτρια του Πανεπιστημίου Αιγαίου κατήγγειλε τον φύλακα των εστιών για απόπειρα βιασμού. Το Πανεπιστήμιο επέλεξε τότε να κρατήσει ουδέτερη στάση απέναντι στο συμβάν με ένα πολύ τυπικό δελτίο τύπου θέλοντας να μην πληγεί το κύρος του. Δήλωσε πως θα υποστήριζε τη φοιτήτρια με κάθε τρόπο. Αρνήθηκε όμως να διακόψει τη σύμβαση με την εταιρεία σεκιούριτι λόγω οικονομικών συμφερόντων, αποκρύπτοντας παράλληλα προφορικές καταγγελίες στον υπεύθυνο των εστιών για παραβιαστικές συμπεριφορές του εν λόγω φύλακα.

Η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια καθώς η κοπέλα αποφάσισε να αποσύρει την καταγγελία λίγους μήνες μετά το συμβάν γιατί, όπως δήλωσε η ίδια, δεχόταν συνεχόμενες απειλές από τον θύτη. Μετά από μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση η κοπέλα βρέθηκε στο εδώλιο του δικαστηρίου ως κατηγορούμενη και όπου αναγκάστηκε να ξαναζήσει το συμβάν μέσα από τις καταθέσεις του προεδρείου, του δικηγόρου, του φύλακα ακόμα και της γυναίκας του.

Το προφίλ του εργαζομένου, του γείτονα, του ντόπιου ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά που επέλεξε το δικαστήριο για να επικυρώσει την αξιοπιστία του φύλακα.  Η κατάσταση και το κλίμα του δικαστηρίου  κάνουν εμφανές το γεγονός ότι εστίασαν σε άτοπα επιχειρήματα κι ως συνήθως στα αποτελέσματα ιατροδικαστικών εξετάσεων υποστηρίζοντας πως δεν υπήρξε κάποιο στοιχειό (DNA, εκδορές, σημάδια) που να αποδεικνύει την απόπειρα βιασμού. Η δικαιοσύνη λοιπόν στηριζόμενη κυρίως στα στοιχεία που είχε από την κατάθεση του συνηγόρου του φύλακα προσπαθούσε να βρει την άκρη του νήματος παραλείποντας πολλά από όσα κατέθεσε η κοπέλα και η δικηγόρος της. Κινούνταν διαρκώς σε ένα συγκεκριμένο κύκλο ερωτήσεων όπως το γιατί δεν κατήγγειλε την ίδια μέρα την απόπειρα, γιατί αποφάσισε αρχικά να μην μιλήσει σε κανέναν, γιατί τον δέχτηκε στο δωμάτιό της και φυσικά γιατί δεν φώναξε πιο δυνατά. Κατηγορήθηκε από τους μάρτυρες κατηγορίας και τον συνήγορο του μηνυτή ότι το κίνητρο που την ώθησε να κάνει την καταγγελία ήταν να προσεγγίσει ερωτικά τον κατήγορο κι ότι ευθύνεται που ο ίδιος έχασε την δουλειά του. Προς μεγάλη μας έκπληξη και μετά από διπλή διακοπή της δικής, παρ’όλο το παραλήρημα κυρίως του δικηγόρου του μηνυτή που προσπαθούσε συνεχώς να χτίσει το προφίλ ενός ευυπόληπτου πολίτη για τον πελάτη του αλλά και του εισαγγελέα που από την αρχή έδειξε πως υποστηρίζει τη θέση του κατήγορου, η κοπέλα αθωώθηκε.

Σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν είναι λίγες οι καταστάσεις έμφυλης βίας που βιώνουμε καθημερινά, οι οποίες είτε μένουν στο παρασκήνιο είτε αφήνονται στα χέρια της δικαιοσύνης που συνήθως επιλεγεί να εθελοτυφλεί. Η δικαιοσύνη αποτελεί έναν μηχανισμό αναπαραγωγής της κουλτούρας του βιασμού και αυτό γίνεται φανερό σε όσες υποθέσεις φτάνουν εντέλει στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εκεί όπου το θύμα θα πρέπει να αποδείξει πως αντιστάθηκε αρκετά στον επικείμενο βιασμό του, με κίνδυνο να περάσει στη θέση του θύτη-κατηγορούμενου αν κριθεί πως αντιστάθηκε «υπερβολικά».   Για το δικαστικό σύστημα βιασμός θεωρείται μόνο η βίαιη διείσδυση αποκλείοντας έτσι κάθε άλλη περίπτωση σεξουαλικοποιημένης βίας. Βιασμός αποτελεί οποιαδήποτε  καταναγκαστική, μη συναινετική μορφή σεξουαλικοποιημένης πράξης με ή χωρίς διείσδυση. Στην σεξιστική κοινωνία στην οποία ζούμε τα γυναικεία σώματα είναι απόλυτα σεξουαλικοποιημένα. Από μικρές μαθαίνουμε να μην «προκαλούμε», να προσέχουμε την συμπεριφορά μας σε δημόσιους χώρους, να πίνουμε με μέτρο, να δεχόμαστε τις αηδιαστικές φιλοφρονήσεις, τα βλέμματα, τα σφυρίγματα των αντρών και να προσπαθούμε με κάθε τρόπο να μην βιαστούμε! Την ίδια στιγμή που τόσο οι θεσμοί όσο και μεγάλα κοινωνικά κομμάτια κλείνουν τα μάτια στην κοινωνική συνθήκη που παράγει βιασμούς και βιαστές.  Οι βιασμοί όμως δεν συμβαίνουν μόνο στο δημόσιο χώρο στον οποίο είμαστε εκτεθειμένες αλλά όπως και στην περίπτωση της φοιτήτριας δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που συμβαίνουν σε οικείους για μας χώρους όπως το σπίτι, το πανεπιστήμιο, ο εργασιακός χώρος και ο βιαστής είναι ο υποτιθέμενος φύλακας-προστάτης μας κι όχι ο «σεξουαλικά πεινασμένος» . Εμείς στεκόμαστε ενάντια σε όποιον και όποια αναπαράγει την κουλτούρα του βιασμού και προτάσσουμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων και την μεταξύ μας αλληλεγγύη.

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΙΑ, ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Η Ελένη Τ. βρέθηκε δολοφονημένη, στις 28 Νοεμβρίου στη Ρόδο, από δύο άνδρες τον Μανώλη Κούκουρα και τον Αλέξανδρο Λουτσάι. Η Ελένη Τ. δολοφονήθηκε αφού προηγουμένως κακοποιήθηκε και βασανίστηκε γιατί δεν συναίνεσε να κάνει σεξ μαζί τους. Η Ελένη Τ. δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία στον μακρύ κατάλογο των θυμάτων της πατριαρχίας και σίγουρα δεν πρόκειται για ένα «ατυχές» ή μεμονωμένο περιστατικό. Όμως βρισκόμαστε για μια ακόμα φορά μπροστά στον εκτρωματικό λόγο των ΜΜΕ, που σκιαγραφούν προσωπικές ιστορίες θύματος και θυτών με το φιλοθεάμον κοινό να παρακολουθεί ένα ακόμα «ατυχές περιστατικό» σοκαρισμένο υποκριτικά, από την αγριότητά του. Κρατώντας για λόγους τηλεθέασης τη δολοφονία και ξεχνώντας με μεγάλη επιμέλεια τον έμφυλο χαρακτήρα του εγκλήματος αποσυνδέοντας το από το κοινωνικό έδαφος που αυτό συντελέστηκε. Ακολουθώντας πάντα ένα συγκεκριμένο μοτίβο λέξεων και προθέσεων που αναδεικνύουν την «κακιά στιγμή», «τη ζήλεια που τον θόλωσε», «τον ευέξαπτο χαρακτήρα» ρίχνουν στο συρτάρι της λήθης όλο τον σεξισμό και μισογυνισμό της καθημερινότητας που χτίζει και αναπαράγει την εξουσία της πατριαρχίας που βιώνουμε.

Για μια ακόμα φορά παρακολουθούμε έναν βιασμό και μια δολοφονία να χρησιμοποιείται προσχηματικά για να διαχυθεί ρατσιστικό και φυλετικό μίσος. Γιατί στο προφίλ των βιαστών το πρώτό πράγμα που φαίνεται να έχει σημασία είναι η εθνικότητα, η φυλή και η ταξική θέση, τα οποια χρησιμοποιούνται ανάλογα την περίσταση, είτε σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν τον δράστη μιάς και η ταξική του θέση και ανατροφή δεν θα του επέτρεπε φυσικά να κάνει κάτι τέτοιο, είτε για να δώσουν έμφαση σε ένα άλλο χαρακτηριστικό, όπως αυτό του μετανάστη -πόσο μάλλον όταν αυτό είναι συνυφασμένο με ότι η κοινωνία θεωρεί παραβατικό μόνο από την ύπαρξη του- και όχι τα πρότυπα της μάτσο-ανδρικής κουλτούρας με τα οποία γαλουχήθηκαν. Κατά αυτόν τον τρόπο δομείται μια πραγματικότητα όπου τα περιστατικά βιασμών από μετανάστες αναπαράγονται χωρίς αμφιβολίες και ελαφρυντικά ενώ τα αντίστοιχα από γηγενείς «ευυπόληπτους πολίτες» μπαίνουν στο μικροσκόπιο, αμφισβητούνται, δικαιολογούνται και τις περισσότερες φορές είναι το θύμα που εν τέλει δικάζεται κοινωνικά. Είναι το θύμα που όχι μόνο θα έρθει αντιμέτωπό με τον βιαστή αλλά με ολόκληρο το σύστημα που τον εκτρέφει. Ένα σύστημα που η βία και η εχθρότητα προς οποιοδήποτε υποκείμενο το οποίο έρχεται να καταρρίψει την επιβαλλόμενη κανονικότητα του, είναι δεδομένη. Χαρακτηριστικές εκφάνσεις της είναι ο καθημερινός λοιδορισμός που βιώνει ένα τρανς άτομο από την άρνηση αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου του, τα σχόλια στο δρόμο μέχρι και τον βίαιο ξυλοδαρμό ή και γιατί όχι και βιασμό.

Οφείλουμε στο σημείο αυτό να αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε στην Ελένη Τ. εάν επιζούσε από την επίθεση που δέχτηκε. Σε πόσα δικαστήρια θα έπρεπε να συρθεί, εάν έβρισκε το σθένος, κάτι που καθόλου εύκολο δεν είναι λόγω του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται τέτοια περιστατικά, για να αποδείξει πως δεν έφταιγε η φούστα της ή τα εσώρουχα της, δεν έφταιγε η ώρα που ήταν περασμένη, δεν έφταιγε που έκανε παρέα με άντρες ή ότι δεν αμύνθηκε αρκετά  για αυτό που της συνέβη. Μέχρι πότε το θύμα θα φοβάται ακόμη και το να αμυνθεί απέναντι στον βιαστή του σε περίπτωση που το δικαστήριο  θεωρήσει την αυτοάμυνα «υπερβολική» και τελικά τοποθετήσει το ίδιο στη θέση του θύτη και το καταδικάσει; Πόση <<ελληνική δικαιοσύνη>> θα έπρεπε να υποστεί για να πείσει (αν εν τέλει έπειθε κάποιο δικαστήριο) πως για τον βιασμό φταίνε οι βιαστές;

Ζώντας σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τις γυναίκες είτε σαν ευαίσθητα λουλούδια που χρειάζονται προστάτη για να επιβιώσουν, είτε σαν θηράματα για άρρενες κυνηγούς όταν ξεφεύγουν και αντιστέκονται στους ρόλους που τους έχουν επιβληθεί, δεν πέφτουμε από τα σύννεφα στο άκουσμα ενός βιασμού, αφού σε όλη μας τη ζωή είναι αυτό που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Κάποιες φορές τα καταφέρνουμε και άλλες όχι.

Το μόνο σίγουρο είναι πως σιχαθήκαμε τα παραβιαστικά  βλέμματα, τα χουφτώματα από τους συμμαθητές μας για να αποδείξουν ποσό άντρες είναι, να υπακούμε στον αφέντη- σύζυγο, τα σχόλια για το ποσό σεμνότυφα η πουτάνες  είμαστε, να περπατάμε με τα κλειδιά στο χέρι , να…να…

Και μπορεί να μην πέφτουμε από τα σύννεφα στο άκουσμα ενός βιασμού αλλά ξεχειλίζουμε από οργή και λύσσα τόσο για τους βιαστές όσο και για την κουλτούρα του βιασμού που τους εκτρέφει.

   ΟΣΟ Η ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΣΟ ΘΑ ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ

          ΘΑ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ  ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΛΕΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Αnornin@

Φεμινιστική Αντισεξιστική Ομάδα Μυτιλήνης

12/12/2018