Feb 22

Προβολή – Συζήτηση: «Σκέψεις με αφορμή τη δολοφονία του Ζακ – Zackie Oh»

Στην αίθουσα του δικαστηρίο

Ο Ζακ δολοφονήθηκε από πολλούς και συνεχίζει να δολοφονείται μέχρι σήμερα στις δικαστικές αίθουσες από δικηγόρους και μάρτυρες, υπεράσπισης των κατηγορουμένων. Παρά τις αρνητικές τοξικολογικές εξετάσεις και τις ιατρικές γνωματεύσεις, η γραμμή υπεράσπισης των δικηγόρων είναι να πείσουν πάση θυσία πως ο Ζακ ήταν τοξικοεξαρτημένος και άρρωστος αποδίδοντας τις αιτίες του θανάτου σε ανυπόστατα παθολογικά χαρακτηριστικά και όχι στα απανωτά χτυπήματα που δέχθηκε σε όλο του το σώμα και το κεφάλι. Στο μεταξύ, από την αρχή αυτής της υπόθεσης το σενάριο “ληστής/πρεζάκι” διακινείται από τα μιντια και ολο τον συρφετό της συγκάληψης, για να δικαιολογηθεί το μέχρι θανάτου λιντσαρισμα. Όσο η υπαρξη του Ζακ αποκλίνει από αυτή την εικόνα, τόσο επιμένουν να τον χωρέσουν σε αυτή. Κι όσο προσπαθούν να τον χωρέσουν στην ταυτότητα “ληστης/πρεζακι”, τόσο νομιμοποιείται, ηθικά και όχι μόνο, ο θάνατος κάποιου, που μπορεί να είναι κάτι από αυτά, ή να μοιάζει κομμάτι κάποιας άλλης περιθωριοποιημενης ταυτότητας.

Αυτή η λογική δε σταματά, την βλέπουμε κάθε μέρα από τη δολοφονία του Nίκου Σαμπάνη απο τους μπάτσους, μέχρι τα pushbacks και τα ναυάγια μεταναστριών για τα οποία κανείς δεν κατηγορείται και καμία δικαιοσύνη δεν έρχεται.

Περιθώρια

Μέσω της δολοφονίας του Ζακ αποκαλύφθηκε η εικόνα που έχει ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι για αυτό που γίνεται αντιληπτό ως “περιθώριο”. Αυτές που μοιάζουν διαφορετικές και περιθωριοποιημένες συχνά συναντούν το μένος, την εκδικητική μανία και την επιβολή όσων φαντάζονται τους εαυτούς τους ως κανονικούς. Αυτοδίκαια κανονικό φαντάζεται τον εαυτό του ο νοικοκυραίος, ο κοσμηματοπώλης, ο μεσίτης, καθώς και οι μπατσοι και ο ΕΚΑΒιτης που αποτελείωσαν ό,τι οι αρχισαν οι πρώτοι.

Ταυτόχρονα, ίσως το αμεσως πιο τρομακτικό απο το λιτζαρισμα που κατέληξε στη δολοφονία του Ζακ είναι πως μαγνητοσκοπήθηκε όσο συνέβαινε. Χωρίς να παραβλέπουμε ότι τα ντοκουμέντα που προέκυψαν, βοήθησαν να αμφισβητηθεί η εκδοχή της νόμιμης άμυνας απέναντι σε έναν επικίνδυνο διαρρήκτη, το γεγονός της μαγνητοσκόπησης του συμβάντος από τόσους μάρτυρες μας φέρνει μπροστα σε μια συνειδητοποίηση πολύ θλιβερή: η πλειοψηφία των ανθρώπων που βρίσκονταν παρόντες στο περιστατικό προτίμησαν να σηκώσουν την κάμερα του κινητού τους, και να παράξουν ντοκουμέντα ή ακόμα και θέαμα, από το να επέμβουν με οποιοδήποτε τρόπο και να σταματήσουν αυτό που συνέβαινε μπροστά τους. Όλοι όσοι σοκαρισμένοι και άπραγοι παρακολουθούσαν το βίαιο σκηνικό δεν ήταν οι ίδιοι δολοφόνοι, όμως σιγουρα επέτρεψαν στους δολοφόνους να δράσουν σχεδόν ανεμπόδιστα. Για αυτούς ο Ζακ δεν ανήκε μάλλον στο ίδιο είδος, έτσι η ζωή του δεν έγινε αντιληπτή ως υπερασπίσιμη, αλλά ως μια ζωή που μπορεί να γίνει έρμαιο μπάτσων και αγανακτισμένων ιδιοκτητών, χωρίς αντίσταση και κάπως έτσι να χαθεί. Πιθανα η δολοφονία του Ζακ να περνούσε στα ψιλά γράμματα αν ο ίδιος δεν ήταν ενεργό μέλος της lgbtqi+ κοινότητας. Πιθανά να διέφευγε της προσοχής και του ίδιου του κινήματος (lgbtqi+, και ευρύτερου) αν τελικά αποδεικνύονταν η ταυτοτητα “ληστής/πρεζακι”.

Ακόμα οφείλουμε να αναλογιστούμε, ότι παρόλο που γεμιζουμε θλίψη και οργή για τους θανάτους ανθρώπων που κατοικούν στα σύνορα του “κοινωνικού“, όσο ήταν ακόμα ζωντανοί συχνά κάναμε ελάχιστα σε συλλογικό επίπεδο ώστε να τους αφουγκραστούμε και να σταθούμε δίπλα τους με οποιοδήποτε τρόπο. Για αυτό το καθρεφτισμα δεν χρειαζεται να κοιτάξουμε μακριά, την ίδια περίοδο που ο Ζακ δολοφονούταν στην Ομονοια, στους δρόμους της Μυτιλήνης είχε γίνει καθημερινότητα το λιντσάρισμα εναντίον μεταναστών απο αγανακτισμενους Μυτιληνιούς. Μερικά χρόνια αργότερα η Δήμητρ_ απο τη Συκαμνιά, σκοτωνεται και μένει στα αζήτητα αφηνοντας μας με το χρέος της απουσίας μας (ή έστω της ελλιπούς παρουσίας μας)  στη δύσκολη ζωή της.

Το οργισμένο πένθος, η θλίψη, η μνήμη και τόσα άλλα συλλογικά συναισθήματα, που γεννιούνται σε στιγμές σαν αυτές, υπήρξαν ανέκαθεν στοιχείο των κινημάτων και πολλές φορές κινητήρια δύναμη για την έκρηξή τους. Όπως και μετά τη δολοφονία του Ζακ, όπου ίσως για πρώτη φορά, διαφορετικά κινήματα και άνθρωποι που συνήθως παραμένουν στην αορατότητα, βρέθηκαν μαζί στο δρόμο, σπάζοντας τις περιχαρακώσεις τους και επιχειρώντας να μετατρέψουν την οργή σε συλλογική αντίδραση. Όμως κατοικούμε στο παρόν και εκτός από τους νεκρούς, είναι επιτακτική ανάγκη να φροντίζουμε τις ζωντανές, οργανωνοντας τις άμυνές μας ή και τις επιθέσεις μας με όλα τα μέσα.

Κράτος κατά της έμφυλης βίας και αυτό που έρχεται

Διαχρονικά, παρακολουθούμε μεγάλο κομμάτι του δημόσιου λόγου αλλά και του κινήματος να κινείται σε μια τροχιά αιτημάτων αναγνώρισης της έμφυλης βίας από το κράτος και συχνά να εξαντλείται εκεί. (Κάτι τέτοιο είδαμε και στο ντοκιμαντέρ για τη Νέα Υόρκη του ‘68, όπου η κριτική έμοιαζε πολλές φορές να εξαντλείται στο ότι αστυνομία και δικαστήρια πρέπει να κάνουν καλύτερα τη δουλειας τους.) Ιδιαίτερα στα πλαίσια του αποκαλούμενου ελληνικού metoo βλέπουμε να κορυφώνονται τα αιτήματα για αυστηροποιηση των νόμων και αύξηση των ποινών.

Άλλωστε η όποια υποχώρηση του κράτους σε τέτοια ζητήματα δεν ήρθε μόνο επειδή γράφτηκαν άρθρα στα social media, ήρθε υπο την απειλή εξεγέρσεων και τον φόβο απονομιμοποιησης της εξουσίας και της κυρίαρχης πραγματικότητας. Ακόμα και έτσι όμως είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι θα γίνουμε περισσότερο ασφαλείς εκχωρώντας την προστασία μας στο κράτος και τους μηχανισμούς του. Αστυνομικά τμήματα και δικαστικές αίθουσες είναι τόποι κατεξοχήν εχθρικοί για όλα τα καταπιεσμένα της κοινωνίας και αποτελούν βασικούς πυλώνες της πατριαρχίας και κάθε συστήματος ανισότητας και εκμετάλλευσης.

Άλλωστε δεν έχει σταθεί δύσκολο για το εξουσιαστικό σύστημα να ενσωματώσει και να ικανοποιήσει δικαιωματικού τύπου αγώνες, όταν αυτό πρόκειται να αυξήσει την κοινωνική αποδοχή και να αμβλύνει τηνσύγκρουση με δυσαρεστημένα τμήματα της κοινωνίας. Σύντομα θα δούμε μπάτσους και μπατσίνες να επιμορφώνονται στην έμφυλη βία και να καμαρώνουν που έσωσαν κάποια γυναίκα. Και κάπως έτσι θα ξεπλένονται από βιασμούς και δολοφονίες, όπως αυτές του Ζακ, του Σαμπάνη και τόσων άλλων, και θα νομιμοποιούν την παρουσία τους σε κάθε γωνιά αυτού του κόσμου, όπως (coming soon) και στα πανεπιστήμια, επικαλούμενοι την προστασία μας και το δικό μας καλό.

Από την άλλη, τίποτα δεν εμποδίζει το κράτος και το δικαστικό σύστημα από το να εργαλειοποιούν τους ίδιους τους τους νόμους, κάνοντας χρήση των αυστηρότερων ποινών όταν το προφίλ θύτη και θύματος είναι βολικό, και εφευρίσκοντας ελαφρυντικά και παραθυράκια όταν πρόκειται για τα δικά τους παιδιά. Έτσι όσο τα κινήματα θα αγκιστρώνονται στο αφήγημα πως μόνος προστάτης είναι το κράτος, και δεν θα οργανώνονται με στόχο την ανατροπή τους, η βαρβαρότητα θα συνεχίζει ανενόχλητη να επελαύνει πάνω απ’τα τσακισμένα σώματά μας.

Και όπως σε κανένα γνωστό παράδειγμα αγώνα δεν είδαμε την αλλαγή να έρχεται από τους μπάτσους, τους δικαστές ή και την μεγεθυνση του φυλακιστικού συστήματος, δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί τώρα και μάλιστα στο όνομά μας. Για όλους αυτούς τους λόγους, από την δίκη για την δολοφονία του Ζακ (χωρίς να υποτιμάμε τη σημασία της τόσο για τα κινήματα που οργανώνονται γύρω από αυτή, όσο και για τους δικούς του ανθρώπους) δεν περιμένουμε καμιά δικαιωση, όποια και αν είναι η έκβαση της.

Παρά τους χίλιους φόνους του Ζακ/Zackie Oh είναι στο χέρι μας και μόνο να μην σβήσει μέσα στη λησμονιά. Όπως είναι στο χέρι μας να τρομοκρατήσουμε όσους νομίζουν πως υπάρχουν ζωές φθηνότερες από άλλες.

 

17/2/2022,

Αnormin@

Dec 08

Εκδήλωση – συζήτηση: Σκέψεις πάνω στην σεξιστική βία και κινηματικές ερωτήσεις και απαντήσεις

Την Παρασκευή 10/12/2021 στις 19:00 μ.μ  θα πραγματοποιηθεί στη κατάληψη στο Μπίνειο, εκδήλωση – συζήτηση με θέμα: Σκέψεις πάνω στην σεξιστική βία και κινηματικές ερωτήσεις και απαντήσεις.

Θα υπάρχει αγγλική μετάφραση.

Nov 29

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/7, ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ

– ENGLISH VERSION FOLLOWS –
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΞΕΧΥΘΟΥΜΕ ΜΕ ΟΡΓΗ
Νομίζατε ότι θα μας κλείνατε μέσα και εμείς θα μέναμε σιωπηλές και ήσυχες. Λέγατε ότι θέλετε να μας προστατέψετε, αλλά δε νοιαστήκατε για αυτές που μπήκαν στο στόμα του λύκου. Νομίζατε ότι τα σημάδια στα σώματα μας θα ‘μέναν κρυμμένα με τις πλάτες και τις συγκαλύψεις σας. Νομίζατε ότι ο φόβος θα νικήσει το θυμό μας. Νομίζατε ότι θα κάνετε ό,τι θέλετε ανενόχλητοι. Νομίζατε ότι δε θα βρούμε η μία την άλλη. Νομίζατε.
Εγκλεισμός μέσα στα σπίτια μας συντροφιά με τους κακοποιητές μας, ποινικοποίηση κάθε συναναστροφής έξω από την οικεία και την εργασία, συνεχείς απόπειρες διάλυσης κάθε κοινωνικής δομής που προτάσσει την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη- αυτή είναι η συνταγή για να μείνουμε ασφαλείς. Και σε αυτή την κρίση, η καταπίεση και η απόγνωση βρήκαν για άλλη μια φορά διέξοδο στα σώματά μας, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση.
Τα περιστατικά έμφυλης και σεξουαλικοποιημένης βίας κατακλύζουν καθημερινά την επικαιρότητα. Η βία αυτή παίρνει πολλά πρόσωπα.
Από την γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά -που επί ένα μήνα η ελληνική κοινωνία μη μπορώντας να αποδεχθεί ότι είχε διαπραχθεί από «δικά μας παιδιά» στοχοποιούσε «κακούς ξένους», για να την παρουσιάσει τελικώς σαν ένα έγκλημα ακραίο και μεμονωμένο, λες και δεν ήταν ήδη η τρίτη γυναικοκτονία μέσα στο 2021, από τον ξυλοδαρμό και πολλαπλό βιασμό γυναίκας που εργάζεται στην καθαριότητα στα Πετράλωνα,
την παρενόχληση ανήλικης στο Άργος από ομάδα αντρών και τον ξυλοδαρμό του πατέρα της όταν ο ίδιος παρενέβη,
μέχρι τον θάνατο της 14χρονης Γωγώς, η οποία εξωθήθηκε σε επικίνδυνη χειρουργική επέμβαση μέσα σε μία σεξιστική και χοντροφοβική κουλτούρα και τον χλευασμό και στη συνέχεια εγκατάλειψη της Δήμητρ@ς από τη Λέσβο, που συνεχίστηκαν και μετά το θάνατό της.
Σήμερα το τείχος της σιωπής μοιάζει να ραγίζει και όλο και περισσότερες φωνές φτάνουν στα αυτιά μας, ενώ κινήματα ενάντια στην έμφυλη βία βρίσκουν ευρεία κοινωνική αναγνώριση. Δεν βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Γνωρίζουμε ότι για κάθε φωνή που ακούγεται υπάρχουν εκατοντάδες άλλες που μένουν στη σιωπή. Παρακολουθούμε καθημερινά τα ΜΜΕ να μετατρέπουν τους εφιάλτες μας σε θέαμα και καταναλωτικό προϊόν, μέχρι να πάψουν να διεγείρουν οποιοδήποτε συναίσθημα. Βλέπουμε συστηματικά να αναζητείται η ευθύνη στις ίδιες τις γυναίκες και τις θηλυκότητες και σε όσα δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα, διαιωνίζοντας και νομιμοποιώντας έτσι την έμφυλη βία και την κουλτούρα του βιασμού: μα καλά γιατί δεν έφευγε, γιατί δεν μιλούσε νωρίτερα, τι ήθελε μαζί του, γιατί δεν πρόσεχε; Την ίδια στιγμή οι βασανιστές μας ξεπλένονται ως παθιασμένοι, προδομένοι άνδρες, ήρωες τραγωδίας, καλά και νοικοκυρεμένα παιδιά, άνθρωποι του θεού.
Εμάς πάλι, όλα αυτά μας πληγώνουν και μας εξοργίζουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μας εκπλήσσουν. Δεν είμαστε αφελείς. Δεν αντιμετωπίζουμε τα περιστατικά ως μεμονωμένα, αλλά βλέπουμε το προφανές, το συνδετικό κρίκο μεταξύ αυτών: την πατριαρχία. Και πλέον δε δεχόμαστε τις κακοποιήσεις και παραβιάσεις αυτές ως πεπρωμένο μας, αλλά αντιστεκόμαστε. Στηρίζουμε η μία τ@ άλλο ενάντια στην βίαιη κανονικότητα της πατριαρχίας και κάθε άλλου συστήματος εξουσίας, οργανωνόμαστε από τα κάτω, με κάθε τρόπο, και μακριά από πρακτικές που εμπλέκουν το κράτος, τους δικαστές και τους μπάτσους του. Στεκόμαστε με αλληλεγγύη και στοργή η μία δίπλα στην άλλ@ και ενάντια σε όσα μας καταπιέζουν και μας εξοντώνουν. Το τσούξιμο από τις πληγές μας, μας φέρνει σε συνεχή ετοιμότητα για επίθεση.
Είμαστε εδώ και είμαστε πολλές. Και όσες δεν είναι πια μαζί μας θρέφουν το θυμό και την οργή μας. Για όσες δεν είναι πια μαζί μας, υψώνουμε όλο και πιο δυνατά την φωνή μας.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 8/7, ΣΤΙΣ 18:00 ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΠΦΟΥΣ
Φεμινιστική – αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης Anormin@
– English version –
WE WILL END OUR ISOLATION, WE WILL UNLEASH OUR RAGE
You thought you could lock us up and we’d stay silent and submissive. You claimed you wanted to protect us, but you didn’t care about those who were tossed to the wolves. You thought the scars on our bodies would stay masked by your good graces and deceitful gestures. You thought fear would overcome our anger. You thought you could do whatever you wanted without any interference. You thought we wouldn’t find each other… You thought.
Confined to our homes in the company of our abusers, criminalized for any social interactions except for those inside our homes and workplaces, constant attempts to crush every social model of self-organization and solidarity – this is the recipe for staying safe. And in this crisis, with heightened intensity, oppression and despair have once again found an outlet on our bodies.
Incidents of sexual and gender based violence inundate the news every day. This violence takes many forms.
From the femicide in Glyka Nera – which for a month greek society, unable to accept that it was committed by “one of our own”, targeted “evil foreigners”, and finally presented the crime as an isolated, extreme case, as if it was not already the third femicide in 2021, from the beating and repeated rape of a woman working in cleaning services in Petralona, the harassment of a young girl in Argos by a group of men and the brutal beating of her father when he intervened, the death of 14-year-old Gogo, following a dangerous surgery she was pressured into by a sexist and fatphobic culture, to the taunting and abandonment of Dimitr@ from Lesvos, which continued even after her death.
Today, cracks are forming in the the wall of silence and more and more voices are being heard, as movements against gender based violence are gaining wider recognition in society. We are in no rush to celebrate. We know that for every voice that is heard, there are hundreds of others that remain silent. We watch daily as the mass media turn our nightmares into sensational spectacles to be consumed, until they cease to arouse any emotion. We systematically see the blame being placed on women and those who do not conform to gender norms, thus perpetuating and legitimizing gender based violence and rape culture: well, why didn’t she leave, why didn’t she speak up earlier, what did she want with him anyway, why wasn’t she more careful? At the same time, our abusers are whitewashed as passion-driven, tragedy befallen, betrayed, good and decent men, men of God.
We are hurt and angered, but in no way surprised. We are not naive. We do not treat these incidents as isolated, and we see the obvious link between them: the patriarchy. And we no longer accept these abuses and violations as our destiny, and we resist. We support each other against the violent normality of the patriarchy and every other system of power, we organize from the bottom up, with every means, but outside the systems of the state, its judges and prosecutors, and its police. We stand in solidarity and with affection for each other, and against all that oppresses and seeks to eliminate us. The sting of our open wounds ensures that we are in a state of constant readiness to fight.
We are here and we are many. And those who are no longer with us feed our anger and rage. For those who are no longer with us, we raise our voices ever louder.
DEMO THURSDAY 8/7, 18:30 IN SAPPHO SQUARE

Nov 29

Για τη Δήμητρ@ της Συκαμνιάς

Για τη Δημητρ@ της Συκαμνιάς

Η Δημητρ@ της Συκαμνιάς έγινε γνωστή, όταν, το 2015, το χωρίο της βρέθηκε στο επίκεντρο της παγκόσμιας επικαιρότητας, εξαιτίας της άφιξης χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών στις ακτές της περιοχής. Η Δημητρ@ τράβηξε την προσοχή ακτιβιστριών που βρέθηκαν εκεί και κλήθηκε πολλές φορές να δώσει συνεντεύξεις και να μιλήσει για τη ζωή της. Ήταν και από τις λίγες φορές, που κάποι@ ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν για εκείνη. Ποια είναι, πώς αισθάνεται, ποια η ιστορία της, αφού μέχρι τότε η ύπαρξή της καλυπτόταν πίσω από τα πέπλα μυστικότητας και ενοχής, που άλλοι της επέβαλαν. Όποιες και αν ήταν οι προθέσεις των ανθρώπων που της πήραν συνεντεύξεις, την φωτογράφησαν και την κινηματογράφησαν εκείνο το διάστημα, η προσοχή που δόθηκε στη Δημητρ@ δεν υπερέβη ποτέ τους όρους του θεάματος. Ούτε στάθηκε ικανή να βελτιώσει τη θέση της ανάμεσά μας και να σπάσει τη μοναξιά, που, όσο κι αν είχε συνηθίσει, ποτέ δε διάλεξε.
Λίγα χρόνια αργότερα, μια ημέρα των χριστουγέννων του ‘20, κι ενώ η Δημητρ@ είχε πια για τους πολλούς ξεχαστεί, τοπική εφημερίδα δημοσίευσε ντοκουμέντο της παραβίασης του σπιτιού της και της απόπειρας εκφοβισμού και γελοιοποίησής της, από έφηβα αγόρια και κορίτσια του χωριού. Κάπως έτσι κατέρρευσε και η εικόνα της ειρηνικής συμβίωσης που προέβαλαν η ίδια η Δημητρ@ αλλά και οι συγχωριανές της, όταν με μια κάμερα στο χέρι τις ρωτούσαν πώς αισθάνονται με την παρουσία της στο χωριό. Για άλλη μια φορά εμπεδώθηκε ότι υπάρξεις που με τη ζωή τους και τα σώματά τους αντιστέκονται στην πατριαρχική κανονικότητα, δεν βρίσκονται ποτέ σε ειρήνη. Αντίθετα βρίσκουν απέναντί τους ένα κράτος και μια κοινωνία έτοιμα να τις εκμηδενίσουν, να τις φυλακίσουν, να τις αφανίσουν.
Τις ημέρες εκείνες, τουλάχιστον στη Λέσβο, το θέμα έγινε “viral”. Το διαδίκτυο γέμισε με εκδηλώσεις αποτροπιασμού και εκκλήσεις για παρέμβαση της πολιτείας. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, που δραστηριοποιούνται στο νησί στη βιομηχανία της “προσφυγικής κρίσης” και εξειδικεύονται στην αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και την υποστήριξη lgbtq+ μεταναστ(ρι)ών, έσπευσαν να δηλώσουν τη στήριξή τους στη Δημητρ@. Στήριξη θεωρητική, με δημοσιεύματα που η Δημητρ@ δε θα διάβαζε ποτέ, αφού η έμπρακτη υποστήριξη μιας κουίρ Ελληνίδας, από τους επαγγελματίες των οργανώσεων αυτών, δεν προβλέπεται από τις χρηματοδοτήσεις, ενώ ακόμη αμφισβητεί τον κάθετο διαχωρισμό Ελληνίδων και μεταναστριών.
Στο μεταξύ το κουδούνι του σπιτιού της χτυπούσε ασταμάτητα καθώς άνθρωποι από όλο το νησί αποφάσισαν να εκληδώσουν τη στιγμιαία συμπαράστασή και αγάπη τους, στέλνοντας της δώρα, λουλούδια και μελομακάρονα. Έχοντας πέσει για άλλη μια φορά στα δόντια του θεάματος, η Δημητρ@ μεταράπηκε ξανά σε ενός είδους αξιοθέατο, κανιβαλίστηκε πάνω σε αυτή την τόσο ευαίσθητη στιγμή της. Μέλη φεμινιστικών ομάδων και άλλων πολιτικών συλλογικοτήτων παρακολουθούσαμε με αμηχανία τις εξελίξεις, νιώθοντας ότι μάλλον είναι πια αργά και ότι δεν είμαστε σε θέση να προσφέρουμε ουσιαστική βοήθεια.
Η Δημητρ@ λοιπόν που από πάντα θεωρούταν άνθρωπος ψυχικά άρρωστος γιατί δεν προτιμούσε τα παντελόνια, γιατί ενοχλούσε τραγουδώντας έξω από τα καταστήματα, και γιατί ώρες ώρες σκεφτόταν τον θάνατο σαν μια κάποια λύση, τώρα θεωρείται επικίνδυνη για την εαυτό της, επειδή, μέσα σε όλα αυτά, δεν βρίσκει όρεξη για να φάει, το κουράγιο να φροντίσει την ίδια και το χώρο της. Και αφού κανέν@ μας δεν βρήκε το θάρρος και τους τρόπους να σπάσει το τείχος της εγκατάλειψης και της απομόνωσής της, ακολουθεί η ακούσια νοσηλεία της, πρακτικη που προσομοιάζει πολύ περισσότερο σε βίαιη σύλληψη από ότι σε πράξη ιατρικής φροντίδας. Έχοντας πια εξαφανιστεί από την επικαιρότηα η Δημητρ@ σέρνεται για κάποιο διάστημα στην ψυχιατρική πτέρυγα του Βοστανείου, για να μεταφερθεί, άγνωστο πότε ακριβώς, στο Δρομοκαΐτειο. Εφόσον δεν έζησε για να μας τα διηγηθεί, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι πέρασε τις ημέρες του εγκλεισμού της. Έχουμε μόνο τη βεβαιότητα, από τόσα άλλα που πέρασαν από αυτά τα ιδρύματα, ότι αυτό που αποκαλούν “θεραπεία” συνοψίζεται στην καταστολή με χάπια και φυσικό περιορισμό.
Εκείνη όμως, έχοντας από μικρή την εμπειρία του ψυχιατρικού σωφρονισμού και της φαρμακευτικής καταστολής, απεχθάνεται το ψυχιατρείο και την αγωγή που την ταΐζουν. Η Δημητρ@ θέλει μόνο να μείνει στη Συκαμνιά. Έτσι με την πρώτη ευκαιρία δραπετεύει από τη φυλακή της. Τρεις μέρες αργότερα χτυπιέται θανάσιμα από αυτοκίνητο και εγκαταλείπεται στην άσφαλτο, όπως έχει εγκαταλειφθεί και τόσες άλλες φορές. Το σώμα της, που δεν χώραει στα ταξινομικά τους κουτάκια, παραμένει σχεδόν για δύο μήνες στο νεκροτομείο κάποιου παγερού νοσοκομείου, ως αγνώστων στοιχείων.
Και τώρα μας έμεινε η μνήμη…
Κάποιοι (πολλοί) θα επιχειρήσουν να την μετατρέψουν σε ξέπλυμα μέχρι να χάσει τη θεαματική της αξία.
Εμείς οφείλουμε να τη διατηρήσουμε, γιατί οφείλουμε να μάθουμε.
Από ποιον μπορούσαμε να αναμένουμε να φροντίσει την Δημητρ@;
Από το κράτος που χορηγεί καταστολή και εγκλεισμό δια πάσαν νόσον;
Από τις ΜΚΟ, που αντιμετωπίζουν τον ανθρώπινο πόνο με όρους επιχειρηματικότητας;
Ή από το σύστημα ψυχιατρικού σωφρονισμού, που καταστέλλει όποιο βρεθεί στα χέρια του, προκειμένου να μην είναι σε θέση να απειλήσει ποτέ ξανά τη νοσηρή πραγματικότητα του λογικού και φυσιολογικου;
Οφείλουμε να θυμόμαστε και να μάθουμε. Να μάθουμε να φροντίζουμε η μία το ένα, ο ένας την άλλη. Να φροντίζουμε
συλλογικά για να είμαστε καλά και να γινόμαστε μαζί επικίνδυνα απέναντι στην κανονικότητά τους.
Anormin@
φεμινιστική αντισεξιστική ομάδα Μυτιλήνης
Καλοκαίρι ’21

Nov 29

σουαρέ – καφενείο 29/07/2021

Mar 19

Πορτραίτο μιας γυναίκας που φλέγεται

Dec 04

Κείμενο – Κάλεσμα για 6 Δεκέμβρη

ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

  6 Δεκέμβρη του 2019 και μετράμε 11 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που σημάδεψε όλους τους κοινωνικούς αγώνες που ακολούθησαν από τότε έως σήμερα. 6 Δεκέμβρη του 2019 και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τελεσίγραφο, που απειλεί την κοινωνική ύπαρξη   όλων αυτών των σωμάτων και των κοινωνικών κομματιών, που ζούνε μέσα σε, και αντιστέκονται μέσα από τις καταλήψεις. Ένα «πολεμικό ανακοινωθέν» που απαιτεί την άμεση και βίαιη υποταγή σε μια κανονικότητα, που ορίζεται από τα δακρυγόνα, τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια των στρατιωτικών/αστυνομικών σωμάτων. Έτσι στοχεύονται  όσα από αυτά δεν πειθαρχούν και δεν βολεύονται με τα ψίχουλα που αυτό το σύστημα πετά στις καταπιεσμένες/ους που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Ένα τελεσίγραφο που δεν απευθύνεται μόνο στις καταλήψεις, αλλά απαιτεί να μην είμαστε πια αυτό που είμαστε, να αποκηρύξουμε τα μέσα των αγώνων μας με τη φαιδρή υπόσχεση πως θα περάσουμε απαρατήρητες από το στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής.

Όμως όπως  συμβαίνει στη Χιλή, στην Ισπανία, στην Τουρκία και οπουδήποτε αλλού οι φεμινισμοί ανθίζουν -όχι σε θεσμικά ή μοδάτα πόστα- αλλά στους δρόμους, γίνονται πάντα στόχος της κρατικής καταστολής. Γίνονται στόχος κυρίως όταν συνδέονται με ευρύτερα κινήματα, διευρύνοντας τα προτάγματα τους, διευρύνοντας παράλληλα τα υποκείμενα των αγώνων.

Γίνονται στόχος κάθε φορά που φωνάζουν πως η πατριαρχία και κατ’ επέκταση η σεξουαλικοποιημένη βία, πέρα από μια διάχυτη μορφή εξουσίας, είναι και συνθήκη ειδικής επιβολής πάνω σε όλα τα μη κανονικά σώματα,  σε σώματα που είναι σε κόντρα ρόλο από αυτόν που τους έχει επιβληθεί. Πιο συγκεκριμένα στις γειτονιές των Εξαρχείων, στα αστυνομικά τμήματα και σε κάθε είδους κρατικό κάτεργο οι απειλές βιασμού, οι πράξεις βιασμού, ο χυδαίος σεξισμός βρίσκονται καθημερινά στην υπηρεσία των “δυνάμεων της Τάξης”, χωρίς να έχουν στόχο κάποιο συγκεκριμένο φύλο, όπως συνέβη με τον εικονικό βιασμό του Λ. Γούλα από δυνάμεις των ΜΑΤ στις 7.11.2019.

Σε ένα τόπο και σε μία εποχή όπου η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια υποτιμούν καθημερινά την ζωή σε επιβίωση , όπου το πρότυπο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» νεκρανασταίνεται και προμοτάρεται από τα ΜΜΕ σαν κοινωνική μόδα από τη Χούντα, όπου τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπόσχονται φρίκη σε όποια/ον έχει το λάθος χρώμα και τη λάθος εθνικότητα, όπου η πατριαρχία και η κουλτούρα του βιασμού γράφει λαμπρές σελίδες στους δρόμους, στα σπίτια, στις τηλεοράσεις, εμείς έχουμε πάρει θέση. Η θέση αυτή δεν είναι εκτός αυτής της κοινωνίας, αλλά εντός στο χτίσιμο κοινοτήτων αγώνα και αντίστασης στην υπάρχουσα συνθήκη. Σταθερό σημείο αυτών των κοινοτήτων ήταν, είναι και θα είναι οι καταλήψεις, όπως αυτή στο Μπίνειο. Ετεροτοπικοί χώροι όπου πολιτικοποιούμε τα βιώματά μας, ενάντια στην πατριαρχική και κρατική αστυνόμευση των σωμάτων μας, ενάντια στην αλλοτρίωση των διεκδικήσεων μας από τον θεσμικά κατοχυρωμένο δικαιωματικό λόγο και μακριά από σχέσεις εκμετάλλευσης και κέρδους.

Ως τέτοιοι δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο του αγώνα για την ανατροπή των σχέσεων εξουσίας και των καταπιέσεων που αυτές παράγουν.  Χώροι όπου διαμορφώνουμε σχέσεις μη ιεραρχικές, σχέσεις αλληλεγγύης και φροντίδας, κουλτούρα αντίστασης και αυτομόρφωσης με σκοπό όχι να μείνουν αυτά στους τέσσερις τοίχους, αλλά να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μας σε κάθε έκφανσή της, σε κάθε κοινωνική σχέση στη οποία συμμετέχουμε, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες.

Καλούμε σε πορεία την Παρασκευή 6/12 στις 18:00 μ.μ, πλατεία Σαπφούς.

ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗ (ΣΤ)ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΥΟΦΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ              ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

 Φεμινιστική / Αντισεξιστική ομάδα  Anormin@

Μυτιλήνη, Δεκέμβριος 2019

Dec 04

Αφίσα για την δήλωση του Αντιδημάρχου Πολιτισμού Μυτιλήνης για τον δημόσιο θηλασμό

Jun 19

Πάρτυ Οικονομικής Ενίσχυσης

Πάρτυ Οικονομικής Ενίσχυσης

 

Παρασκευή 21/6 στις 11 μ.μ. στην Κατάληψη του Μπινείου

 

 

May 24

Γυναικοκτονία στη Μυτιλήνη

 

Ε.Μ., 23 χρονών, Μυτιλήνη – ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΖΥΓΟ ΤΗΣ

 

 

Τα ξημερώματα της  Πέμπτης 22/5, η 23χρονη Ε.Μ. δολοφονείται εξ επαφής από τον εν διαστάσει σύντροφό της μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Αλλή μία γυναικοκτονία, άλλο ένα υποτιθέμενο “έγκλημα πάθους” που στάζει βρωμερό σεξισμό και πατριαρχία…

 

Το ίδιο κιόλας βράδυ πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση και αυθόρμητη πορεία στο κέντρο της Μυτιλήνης μετά από κάλεσμα της  anormin@, στο οποία ανταποκρίθηκε άμεσα πολύς κόσμος.

 

Την Παρασκεύη 24/5, ώρα 7 μ.μ. καλείται ανοιχτή συνέλευση στη Κατάληψη του Μπινείου.

 

 

 

Δεν ήταν εγκλημα πάθους, δεν ήταν ατυχία, ήταν ο σεξισμός και η πατριαρχία.

ΛΕΣΒΟΣ ΓΗ ΑΝΤΙΣΕΞΙΣΤΙΚΗ