ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΜΟΥ ΕΠΕΣΕ ΑΠ’ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
6 Δεκέμβρη του 2019 και μετράμε 11 χρόνια από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που σημάδεψε όλους τους κοινωνικούς αγώνες που ακολούθησαν από τότε έως σήμερα. 6 Δεκέμβρη του 2019 και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τελεσίγραφο, που απειλεί την κοινωνική ύπαρξη όλων αυτών των σωμάτων και των κοινωνικών κομματιών, που ζούνε μέσα σε, και αντιστέκονται μέσα από τις καταλήψεις. Ένα «πολεμικό ανακοινωθέν» που απαιτεί την άμεση και βίαιη υποταγή σε μια κανονικότητα, που ορίζεται από τα δακρυγόνα, τους εξευτελισμούς και τα βασανιστήρια των στρατιωτικών/αστυνομικών σωμάτων. Έτσι στοχεύονται όσα από αυτά δεν πειθαρχούν και δεν βολεύονται με τα ψίχουλα που αυτό το σύστημα πετά στις καταπιεσμένες/ους που το ίδιο έχει δημιουργήσει. Ένα τελεσίγραφο που δεν απευθύνεται μόνο στις καταλήψεις, αλλά απαιτεί να μην είμαστε πια αυτό που είμαστε, να αποκηρύξουμε τα μέσα των αγώνων μας με τη φαιδρή υπόσχεση πως θα περάσουμε απαρατήρητες από το στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής.
Όμως όπως συμβαίνει στη Χιλή, στην Ισπανία, στην Τουρκία και οπουδήποτε αλλού οι φεμινισμοί ανθίζουν -όχι σε θεσμικά ή μοδάτα πόστα- αλλά στους δρόμους, γίνονται πάντα στόχος της κρατικής καταστολής. Γίνονται στόχος κυρίως όταν συνδέονται με ευρύτερα κινήματα, διευρύνοντας τα προτάγματα τους, διευρύνοντας παράλληλα τα υποκείμενα των αγώνων.
Γίνονται στόχος κάθε φορά που φωνάζουν πως η πατριαρχία και κατ’ επέκταση η σεξουαλικοποιημένη βία, πέρα από μια διάχυτη μορφή εξουσίας, είναι και συνθήκη ειδικής επιβολής πάνω σε όλα τα μη κανονικά σώματα, σε σώματα που είναι σε κόντρα ρόλο από αυτόν που τους έχει επιβληθεί. Πιο συγκεκριμένα στις γειτονιές των Εξαρχείων, στα αστυνομικά τμήματα και σε κάθε είδους κρατικό κάτεργο οι απειλές βιασμού, οι πράξεις βιασμού, ο χυδαίος σεξισμός βρίσκονται καθημερινά στην υπηρεσία των “δυνάμεων της Τάξης”, χωρίς να έχουν στόχο κάποιο συγκεκριμένο φύλο, όπως συνέβη με τον εικονικό βιασμό του Λ. Γούλα από δυνάμεις των ΜΑΤ στις 7.11.2019.
Σε ένα τόπο και σε μία εποχή όπου η ανεργία και η εργασιακή επισφάλεια υποτιμούν καθημερινά την ζωή σε επιβίωση , όπου το πρότυπο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» νεκρανασταίνεται και προμοτάρεται από τα ΜΜΕ σαν κοινωνική μόδα από τη Χούντα, όπου τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών υπόσχονται φρίκη σε όποια/ον έχει το λάθος χρώμα και τη λάθος εθνικότητα, όπου η πατριαρχία και η κουλτούρα του βιασμού γράφει λαμπρές σελίδες στους δρόμους, στα σπίτια, στις τηλεοράσεις, εμείς έχουμε πάρει θέση. Η θέση αυτή δεν είναι εκτός αυτής της κοινωνίας, αλλά εντός στο χτίσιμο κοινοτήτων αγώνα και αντίστασης στην υπάρχουσα συνθήκη. Σταθερό σημείο αυτών των κοινοτήτων ήταν, είναι και θα είναι οι καταλήψεις, όπως αυτή στο Μπίνειο. Ετεροτοπικοί χώροι όπου πολιτικοποιούμε τα βιώματά μας, ενάντια στην πατριαρχική και κρατική αστυνόμευση των σωμάτων μας, ενάντια στην αλλοτρίωση των διεκδικήσεων μας από τον θεσμικά κατοχυρωμένο δικαιωματικό λόγο και μακριά από σχέσεις εκμετάλλευσης και κέρδους.
Ως τέτοιοι δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο του αγώνα για την ανατροπή των σχέσεων εξουσίας και των καταπιέσεων που αυτές παράγουν. Χώροι όπου διαμορφώνουμε σχέσεις μη ιεραρχικές, σχέσεις αλληλεγγύης και φροντίδας, κουλτούρα αντίστασης και αυτομόρφωσης με σκοπό όχι να μείνουν αυτά στους τέσσερις τοίχους, αλλά να γίνουν κομμάτι της καθημερινότητάς μας σε κάθε έκφανσή της, σε κάθε κοινωνική σχέση στη οποία συμμετέχουμε, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικότητες.
Καλούμε σε πορεία την Παρασκευή 6/12 στις 18:00 μ.μ, πλατεία Σαπφούς.
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΦΤΙΑΧΤΗΚΑΝ ΜΕ ΤΗ (ΣΤ)ΟΡΓΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΥΟΦΟΡΟΥΝ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΧΙΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Φεμινιστική / Αντισεξιστική ομάδα Anormin@
Μυτιλήνη, Δεκέμβριος 2019